مقایسه پاسخهای قلبی- ریوی در دو حرکت دویدن به جلو و دویدن به عقب در افراد سالم

زمینه و هدف: یکی از عوارضی که در افراد تحت درمان توانبخشی، بسیار دیده می‌شود، کاهش تحمل قلبی- ریوی است. حرکت دویدن به عقب یکی از الگوهای حرکتی بسیار مناسبی است که امروزه برای افرادی که تحت درمان توانبخشی اندام تحتانی قرار دارند، استفاده می‌گردد. با توجه به نتایج مختلف از مقایسه بین دو حرکت دویدن به جلو و دویدن به عقب، مطالعه حاضر با هدف مقایسه‌ پاسخهای قلبی- ریوی در این دو روش به صورت غیر مستقیم انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، یک نمونه 20 نفری از بین مردان جوان به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده بدون جایگزینی انتخاب شدند. این افراد طی دو جلسه با فاصله یک هفته در هر دو روش دویدن به جلو و دویدن به عقب قرار گرفتند. در پایان پاسخهای قلبی- ریوی در هر دو حرکت ثبت و سپس نتایج به دست آمده از هر فرد با خودش مقایسه گردید. اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون آماری t زوجی و با در نظر گرفتن سطح معنی‌داری 05/0=α مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج مطالعه حاضر تکرارپذیری خوبی هم از نظر نسبی و هم مطلق برای اندازه‌گیریهای متغیرهای قلبی- ریوی نشان داد. در هر دو حرکت متغیرهای ضربان قلب فشار خون متوسط شریانی و حاصل‌ضرب ضربان قلب در فشار خون سیستولی با افزایش فعالیت افزایش یافتند و این افزایش در دویدن به جلو نسبت به دویدن به عقب بیشتر بود (0001/0=P). نتیجه‌گیری: با توجه به این که دویدن به عقب در مقایسه با دویدن به جلو نیروی کمتری بر روی مفصل پاتلوفمورال (زانو) وارد می‌کند، به نظر می‌رسد از این الگو می‌توان برای بیمارانی که تحت عمل جراحی زانو قرار می‌گیرند و یا از دردهای قدام زانو رنج می‌برند، به منظور حفظ و نگهداری سلامت قلب و ریه استفاده کرد.